اکثر آدما بر این باورند که ما انسان ها فقط از ۱۰ درصد ظرفیت مغزشان استفاده می‌کنیم؟ به نظر شما این تئوری درسته؟ باید بگم که نه این کاملا اشتباهه.
واقعیت اینه که آدم‌ها از ۱۰۰ درصد ظرفیت مغزشون استفاده می‌کنن. مغز عضوی بسیار کارآمد، با مصرف انرژی بسیار بالاست که به طور کامل در زندگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. یکی از مشکلات اصلی مغز علیرغم استفاده کامل از آن وجود بار اضافی است. در محیط اطراف اطلاعات خیلی زیادی هستند که مغز می‌تواند به راحتی به طور کامل آنها را تحلیل کند. پس برای حل این مشکل بار اضافی اطلاعات مغز انسان راه حلی طراحی کرده که آن را سیستم توجه مغز یا آماده باش می نامند.
سیستم توجه مغزی چه کاری انجام می دهد؟
توجه به ما اجازه می دهد که منابع محاسباتی مغز را پیدا کنیم، موارد مورد نظر را انتخاب کرده و در نهایت به مسیر درست هدایت کنیم. می‌توان توجه را رهبر مغز نامید. توجه به هر سمتی حرکت کند، باقی مغز به همان سمت می رود. به عبارتی، توجه رییس مغز شماست .
از تمام این پژوهش‌هایی که در این زمینه انجام می شوند می توان په نتیجه ای گرفت؟ می توان نتجه گرفت وقتی بحث تاثیر گذاری بر ما درمیان باشد توجه بسیار قدرتمند است. اما دقت کنید علیرغم اینکه بسیار قدرتمند است، بسیار شکننده و آسیب‌پذیر هم هست. و چیزهایی از قبیل استرس و حواس‌پرتی این قدرت را کم می کند. اگر کمی فکر کنیم و این مسائل تئوری را در دنیای واقعی تصور کنیم به نظر شما نتیجه چه شکلی خواهد شد؟ در زندگی‌های واقعی و روزمره‌ی ما چطور؟ همین الان چطور؟ حواس شما همین الان کجاست؟
قسمتی از جواب اینجاست: ذهن ما استاد بی‌بدیل سفر در زمان است. و این سفر برای مغز کار بسیار راحتی است. اگر ذهن را به یک دستگاه پخش موسیقی تشبیه کنیم میبینیم می توان ذهن را به عقب برگرداند تا به اتفاقاتی که افتادن فکر کنید، یا می‌توانیم به جلو برویم و برای آینده برنامه‌ریزی کنیم. ما مدام در این حالت سفر به زمان در گذشته و آینده هستیم. این اتفاق اکثر اوقات ناخودآگاه می‌افتد، حتی وقتی می‌خوایم به حال توجه کنیم. به آخرین باری که سعی کردین کتابی را بخوانید فکر کنید، به آخر صفحه رسیدین بدون اینکه معنی کلمات را بدانید. وقتی این اتفاق می‌افتد، بدون اینکه آگاه باشیم حواس ما پرت می شود. این اشتباهی است که گاها باعث از دست رفتن اطلاعات حیاتی می شود. و در تصمیم‌گیری به مشکل برمی‌خوریم. وقتی در لحظه‌ای ناخوشایند باشیم به گذشته برمیگردیم، به فکر فرو می‌ریم و دوباره آن را زندگی می‌کنیم.
تاثیر استرس بر سیستم آگاهی مغز
وقتی استرس داشته باشیم سفر مغز تشدید می شود، و ذهن رو به جلو می‌رود. اما این بارنه برای برنامه‌ریزی های مفید، بلکه برای ایجاد نگرانی یا منفی‌بافی کردن برای اتفاقاتی که هنوز نیفتاده است و در اکثر موارد ممکن است هیچ وقت اتفاق نیفتد.
اگر افراد در یک بازه زمانی طولانی استرس بکشند، و هیچ کاری برای رفع آن نکنند، توجه افت می‌کند، آنها در پایان این بازه ی پراسترس از همیشه بدتر خواهند شد. ولی اگر آن ها آگاهی را آموزش ببینند، می‌توانند از آن محافظت کنند. وضعیت آنها پایدار می ماند، حتی با اینکه مثل گروه های دیگر استرس بالا را تجربه می کنند. تمرینات آگاهی شباهت زیادی به تمرینات بدنی دارند: باید آنها را انجام داد تا فراموش نشوند. اما اگر واقعاً درگیر تمرینات آگاهی شوید، هرچه بیشتر تمرین کنید، نتایج بهتری دریافت خواهید کرد.
لطفا به توجه‌تون توجه کنید. این نکته خیلی مهم است، و تمرین و آموزش آگاهی رو به عنوان ابزاری برای سلامت روزانه خود برای رام کردن ذهن پریشان خودتون و مجال دادن به توجه‌تون برای اینکه یک راهنمای معتمد در زندگی داشته باشید، در نظر بگیرید .
مثالی از سیستم توجه مغزی
توجه شمارو به یک ازمایش انجام شده در این زمینه جلب میکنم:
این داستان یک فرمانده‌ی ناو دریاییه به نام کاپیتان جف دیویس است . او در واقع روی پلی در فلوریدا بوده است. ولی به جای نگاه کردن به مناظر اطرافش، دیدن چشم‌اندازهای زیبا و توجه به نسیم خنک اقیانوس، به سرعت در حال رانندگی کردن بوده است و می‌خواست خودش را از بالای پل به پایین پرت کند. و او بعدها به پزشکش گفته بود که تمام انرژی اش را برای اینکه این کار را انجام ندهد گذاشته است. او تازه از عراق برگشته بود. و درحالیکه جسمش روی پل بود، ذهنش، توجه‌ش، فرسنگ‌ها دورتر بود. رنج او رو دربرگرفته بود. ذهنش نگران و مشغول بود و خاطراتی دلهره‌آور داشت، و واقعا برای آینده‌ش نگران بود.
اگر بخواهیم از آموزش های این کاپیتان بگوییم نیروهای او در اولین پروژه‌ی برای ارائه‌ی تمرینات آگاهی مغز مشارکت کردند و دقیقا همان الگو را نشان دادند، که بسیار دلگرم کننده بود. آموزش آگاهی بر روی آنها درست قبل از اعزام‌شان به عراق انجام شد. و بعد از برگشت کاپیتان دیویس گفت مزایای این برنامه را حس کرده است. او گفت که برعکس دفعه‌ی پیش بعد از این اعزام، آنها خیلی بیشتر در لحظه حاضر بودند. و در برخی موارد، واقعاً دلسوزتر بودند چه در ارتباط با کسانی که با آنها سر و کار داشتند و چه در میان خودشان. او گفت خیلی اوقات ، حس کرده است این برنامه‌ی آموزش آگاهی که به آنها ارائه شده بود در واقع یک ابزار خیلی مهم بود که از آنها در برابر اختلال روانی پس از بحران محافظت می‌کند و حتی آنها را تبدیل به رشد پس از بحران می‌کند. این برای تیم آموزش دهنده بسیار جالب بود.
بعد از آن او در طی تمام این چالش‌ها و تغییرات و لذات زندگی‌ش، تمرینات آگاهی‌خود رو ادامه داد. چند ماه پیش، کاپیتان دیویس دچار یک حمله‌ی قلبی شدید در سن ۴۶ سالگی شد. چند هفته پیش با پزشکش تماس گرفت و گفت، «می‌خوام یه چیزی بهت بگم می‌دونم دکترهایی که من رو درمان کردن قلب من رو نجات دادن اما آگاهی زندگی‌م رو نجات داد. حضور ذهن‌ام در اون لحظه برای اینکه جلوی آمبولانس رو بگیرم که من رو به بیمارستان برسونه،» خودش به تنهایی، وضوح ذهنی که داشت تا شرایط ترس و اضطراب را تشخیص دهد ولی گرفتار آن نشود — او گفت، «برای من، این‌ها موهبت‌های آگاهی بودن.»
همان طور که در این مقاله خواندید مغز و سیستم آن بسیار پیچیده است و قدرت هایی دارد که ما از آن ها اطلاع نداریم پس روند زندگی مان باید بسیار اصولی و در مسیری درست باشد. در این صورت مغز می تواند بهترین استفاده و کارآیی را داشته باشد.